در آخرین روز ترم پایانی دانشگاه"استاد به زحمت جعبه سنگینی را داخل کلاس درس آورد.

وقتی که کلاس رسمیت پیدا کرد استاد یک لیوان بزرگ شیشه ای از جعبه بیرون آورد و روی میز گذاشت.

سپس چند قلوه سنگ از درون جعبه برداشت و آنها را داخل لیوان انداخت.آنگاه از دانشجویان که با تعجب به او نگاه

می کردند "پرسید:"آیا لیوان پر شده است؟"

همه گفتند:"بله پر شده است."

استاد مقداری سنگ ریزه را از جعبه برداشت و آن ها را روی قلوه سنگ های داخل لیوان ریخت .                      

بعد لیوان را کمی تکان داد تا ریگ ها به درون فضای خالی بین قلوه سنگ ها بلغزند.

سپس از دانشجویان پرسید :"آیا لیوان پر شده است؟"

همگی پاسخ دادند:"بله پر شده است."

استاد دوباره دست به جعبه برد وچند مشتی شن را برداشت و داخل لیوان ریخت.

ذرات شن به راحتی فضای کوچک بین قلوه سنگ ها و ریگ ها را پر کردند.

استاد یک بار دیگر از دانشجویان پرسید:"آیا لیوان پر شده است؟"

دانشجویان همصدا جواب دادند:"بله پر شده است."

استاد از داخل جعبه یک بطری آب برداشت و آن را درون لیوان خالی کرد.

آب تمام فضاهای کوچک بین ذرات شن را هم پر کرد.

این بار قبل از این که استاد سوالی بکند دانشجویان با خنده فریاد زدند:"بله پر شده."

بعد از آن که خنده ها تمام شد استاد گفت:"این لیوان مانند شیشه عمر شماست و آن قلوه سنگ ها هم چیزهای

مهم زندگی شما مثل سلامتی"خانواده"فرزندان و دوستانتان هستند.

چیزهایی که اگر چیز دیگری را از دست دادید و فقط اینها برایتان باقی ماندند "هنوز هم زندگی شما پر است.

استاد نگاهی به دانشجویان انداخت و ادامه داد:"ریگ ها هم چیز دیگری هستند که در زندگی مهم اند.

مثل شغل"ثروت"خانه و ذرات شن هم چیزهای کوچک و بی اهمیت زندگی هستند.

اگر شما ابتدا ذرات شن را داخل لیوان بریزید"دیگر جایی برای سنگ ها و ریگ ها باقی نمی ماند.

این وضعیت در مورد زندگی شما هم صدق می کند.

در زندگی حواستان را به چیزهایی معطوف کنید که واقعا اهمیت دارند.